Het meest rijke campagnemuziekland is natuurlijk de Verenigde Staten. Klassiekers uit andere landen waren May die danst op Dancing Queen, deze parel die werd gebruikt na de catastrofe van Liz Truss en One More Time bij de herverkiezing van Macron. 

In Amerika heeft campagnemuziek en rijkere traditie. Allereerst omdat de verkiezingen belangrijker zijn, daarnaast omdat bands zich vaak aansluiten bij een partij en tot slot omdat er simpelweg meer budget is om bands in te huren of muziek af te kopen.

Update 2023 – In augustus 2023 bracht de onbekendheid countryzanger Oliver Anthony het nummer Rich Men North Of Richmond uit. Met “rijke mannen boven Richmond” bedoelt hij natuurlijk de politici in Washington DC. Hij bezingt dat de Amerikaanse droom voor veel Amerikanen onhoudbaar is geworden. Toen het werd getoond in het eerste verkiezingsdebat, wisten republikeinen niet hoe snel ze dit nummer moesten omarmen en gebruiken als klacht tegen 4 jaar Biden. Zo was het niet bedoeld, aldus Oliver Anthony, hij vecht tegen polarisatie en wil verbinden. Hij wil geen speelbal zijn van politici en is geen Republikein. Alice Cooper bracht in dezelfde maand het volgende advies naar buiten aan rocksterren: “Don’t Talk Politics”.

Vijf klassiekers uit de geschiedenis

1936 (Franklin Roosevelt): Annette Hanshaw – Happy Days Are Here Again

Dit was precies het hoopvolle nummer dat kiezers nodig hadden tijdens The Great Depression.

1960 (John F. Kennedy): Frank Sinatra – High Hopes

Sinatra was ‘hot’, net als JFK. Het nummer paste perfect bij de tijdsgeest, maar was ook authentiek omdat de hoopvolle boodschap bedoeld leek voor JFK, de democraten en heel Amerika. Sinatra herschreef zelfs wat zinnen waardoor het op maat geschreven was.

1984 (Ronald Raegan): Bruce Springsteen – Born in the USA

Het republikeinse campagneteam realiseerde zich te laat dat Born in the USA eigenlijk een maatschappijkritisch nummer is. (Romney maakte met dit nummer (kijk) later dezelfde fout.) Dat was niet de enige misser: de democraat Bruce Springsteen wilde niet dat republikein Reagan het nummer zou gebruiken en protesteerde openlijk. Sindsdien bellen de democraten voor hun campagnelied altijd even naar Bruce, die graag helpt.

1992 (Bill Clinton): Fleetwood Mac – Don’t Stop

‘Don’t Stop’ oogt wellicht als een veilige keuze, maar het nummer heeft alles wat de Amerikaanse kiezer toen nodig had. Het was nostalgisch (voelt als: vóór acht jaar Bush was alles beter, daar willen we naar terug), zonder dat het dit expliciet uitsprak. Daarnaast was het energiek en uptempo. Een lekkere meeklapper.

2008 (Hillary Clinton): Golden Earring – When The Lady Smiles

Yes! Eindelijk een nummer van Nederlandse bodem, maar wel erg gezocht om de gender-troef te kunnen spelen. Toen Clinton en haar team erachter kwamen dat in de videoclip een non wordt aangerand, werd er snel een andere keuze gemaakt. Hadden ze wellicht eerder kunnen bedenken…

Campagnemuziek van Obama

Als eerste toegift is het leuk om Obama’s campagnemuziek te analyseren. Obama is een echte muziekfreak, getuige zijn jaarlijkse Spotify-lijst die hij deelde, het feit dat hij af en toe zelf een moppie zong en natuurlijk zijn muziekfeesten in het Witte Huis. Hij deed iets dat veel presidenten niet durfden omdat Nixon er zo hard mee had gefaald: hij liet een eigen nummer maken. ‘Yes we can’ van will.i.am was wél raak.

Obama wedde niet op één paard. Ook onder andere ‘Signed, Sealed, Delivered, I’m Yours’ van Stevie Wonder werd gebruikt (ook een lekker klapnummer), ‘Think’ van Aretha Franklin en van Bruce The Boss Springsteen ‘The Rising’ en ‘We Take Care of Our Own’. Alle nummers ademenen optimisme en zeggen ook iets over de demografische doelgroep, omdat ook donkere artiesten werden gekozen. In 2020 zag je het verschil goed toen Trump alleen ‘witte’ nummers koos en Joe Biden bewust ook koos voor donkere artiesten en artiesten die er goed opstonden in de lhbti-gemeenschap, zoals Lady Gaga.

Campagnemuziek van Trump 

Donald Trump trad in de voetsporen van George W. Bush. Bush had het namelijk aan de stok gekregen met Tom Petty, die eerder bewees geen moeilijke artiest te zijn als het om rechten gaat, maar Petty had nou eenmaal geen zin om met Bush geïdentificeerd te worden. En dat hadden artiesten later massaal toen ze werden gebruikt in de campagne van Donald Trump.

Aerosmith verbood Trump om ‘Dream On’ te gebruiken en R.E.M. verbood het campagneteam om ‘It’s the End of the World’ te gebruiken. Trump beantwoordde dat uiteraard op geheel eigen wijze: hij riep op Twitter dat Aerosmith dankzij hem meer publiciteit voor het nummer had dan de tien jaar ervoor. Er volgden veel artiesten die boos werden dat Trump hun muziek gebruikten: Neil Young, Pharrell Williams, R.E.M., Phil Collins, Village People, Axl Rose, Queen, Leonard Cohen, Earth, Wind & Fire, George Harrison (erfgenamen), Pavarotti, Elton John, The Rolling Stones, Adele, Bruce Springsteen, Creedence Clearwater Revival en… 2Unlimited. Zoals verwacht luisterde Trump naar geen enkele klacht. Extra saillant was de keuze voor CCR’s Fortunate Son: frontman Fogerty is een veteraan en schreef het nummer uit boosheid omdat mensen dienstplicht ontlopen vanwege privilege. Zoals Trump, inderdaad. Het moge duidelijk zijn, ook muzikaal bezien laten Trumps campagnes zich vooral beschrijven als een waslijst aan relletjes.